adaptor-hipoteza, hipoteza utemeljena na eksperimentalnim nalazima molekularne biologije kojom se tumači mehanizam sinteze bjelančevina u stanici (u citoplazmi na ribosomima), uz sudjelovanje različitih tipova ribonukleinskih kiselina (→ nukleinske kiseline). Genske su poruke kemijski kodirane redoslijedom nukleotida u dezoksiribonukleinskoj kiselini (DNK) smještenoj u staničnoj jezgri, a određuju redoslijed aminokiselina u polipeptidu proteina, koji nastaje po tom predlošku u citoplazmi. Zbog prostorne razgraničenosti genske poruke i njezine realizacije, očito je kako DNK ne može poslužiti kao izravan predložak po kojem bi se redale aminokiseline, prije no što se povežu u polipeptidni lanac bjelančevine. K tomu je i nepostojanje komplementarnosti između nukleotida i aminokiselina drugi razlog nemogućnosti izravnog nastajanja polipeptida na DNK. Posrednici između poruke u DNK i polipeptida jesu ribonukleinske kiseline (RNK). Zato F. H. C. Crick (1955) pretpostavlja postojanje adaptor-molekula ili tzv. transfer ili transportnih molekula RNK (tRNK) u stanici. Adaptor-molekula manja je molekula (duga 70-ak nukleotida) koja se enzimski poveže obično s jednom, za nju specifičnom aminokiselinom, a zatim s pomoću karakterističnoga nukleotidnog tripleta antikodona pronađe, po načelu komplementarnog sparivanja nukleotida, komplementarni triplet (→ kodon) u glasničkoj ili messenger RNK (mRNK), čime pronalazi točno mjesto za svoju specifičnu aminokiselinu u polipeptidnom lancu. Tako su kodovi za aminokiseline u DNK prepisani u mRNK (genska transkripcija) u obliku šifri koje se nazivaju kodonima, na koje reagiraju specifične adaptor-molekule (tRNK), dovodeći svoje aminokiseline na točno mjesto u sintezi polipeptida. Taj se proces naziva genskom translacijom i slijedi gensku transkripciju.
